Babamın gözünün nuruyum ben, tırnağım kırılsa canı benden çok yanar babamın. Başım ağrısa ilk o koşar bana. Canım yansa ilk o şifa olur ve biliyorum ki artık; canım yakılsa ilk ve en çok o haykırır. Bugün o baba yüreği ile benim adıma, nicesi canı yakılanlar adına adaleti getirmek için haykırdığı gibi… Nasıl da heyecanlıydı bir bilseniz. İçi içine sığmıyordu. Öğretmen olacaktım ben, kendisi okuyamamıştı ama kızını okutacaktı. Ceketini giydi benim için, beraber tuttuk üniversitenin yolunu, beraber gezdik kendime ilim dokumak için yürüyeceğim yolları. Telaşı telaşıma eşti ama dağ gibiydi babam, ellerime sığdırdığı bir avuç leblebiyle dahi yoluma aydınlıktı babam… Veda etti bana o koskocaman baba yüreği ile… Artık bana düşen, ırakları yakın edecek o yüreğin sıcaklığıyla hayatımı ilmek ilmek dokumaktı. Ama… Ama 27 Eylül 2024 günü haber alamadılar benden. Babam hemen geldi Van’a. 18 gün boyunca aradılar beni. 15 Ekim 2024 tarihinde, Van Gölü kıyısında buldular cansız bedenimi. Eşyalarımı “Çöp Poşeti” içerisinde teslim ettiler babama. 16 Ekim 2024 tarihinde ise, memleketim Diyarbakır’da toprağa verildim. Babamın mezar taşıma sarılışı, toprağın altında üşüyen bedenimi ısıtmıştı. Günlerce suyun içindeki üşümelerimi dahi geçirmişti. Babamın yüreği demiştim ya, işte o yüreğiydi atmayan kalbimi, hareket etmeyen bedenimi ısıtan… Babam hiç bırakmadı ellerimi yokluğumda bile. Haykırdı her yerde beni. “3 aydır tek başıma mücadele ediyorum. Kimseden ses çıkmıyor. Niye kulaklarınız tıkalı? Ben zengin olsaydım bu olay hemen çözülürdü fakirim diye kimse destek olmadı…” dedi o beni ısıtan yüreğini yaka yaka. Önce boğulma dediler ölüm sebebime. “İntihar” dediler. Babamın yüreği yandıkça yandı ihtihar denildikçe. Şimdi iki farklı erkeğin DNA’sı bulundu bedenimde. Neden duymadı ki kimse babamın feryadını? Benim ölümüm bir istatistik değil, bir uyarı. Bu ülkenin kadınları korkuyla değil, umutla yaşasın diye… Sadece benim için değil, tüm Rojinler için adalet diye haykırmadı mı babam? Adalet sarayların önünde kullanılan bir kelime değil. Adalet parayla ölçülmez. Adalet bugün babamın acıyan yüreği ile mi sadece gelmeli?  Etkin ve etkili soruşturmayan, engel olan kişiler, kurumlar ve ihmalleri olanlar hakkında neden kimse bir şey yapmıyor? Neden kamu vicdanı, toplumun adalete olan inancını istismar edenler için babam gibi bir haykırış vermiyor? Ben babamın yüreğinin sıcaklığı ile üşümüyorum hala toprağın altında. Hakikat suda bile kaybolmadı, çıktı gözlerin önüne. Neden suskunsunuz hala? Ben aydınlık olacaktım, ben öğretmen olacaktım gelecek nesiller için bir mum yakarak yollarına ışık olan… Zira Benim adım Rojin… Benim adım “ROJİN”… Kürtçe’de “aydınlık”,  “gün ışığı” ve “yaşam” demektir… Ama benim yaşamım artık güne doğmadı, yarım kaldı…